Mijn naam is Bert de Ruiter, kersvers raadslid voor BVNL in de gemeente Haarlemmermeer. Ik schrijf deze column met een gevoel van urgentie, omdat dit onderwerp in onze eigen gemeente bijzonder actueel is. Een groep raadsleden heeft tijdens het zomerreces een excursie gemaakt naar de EU-instituties in Brussel – een bezoek dat, naar ik begrijp, informatief bedoeld was. Nu pleiten zij voor de aanname van een gemeentelijke "Europa strategie" voor de periode 2025-2030.
Op het eerste gezicht lijkt dit een onschuldige benaming, maar ik wil benadrukken dat dit een misleidende term is. Het gaat hier niet om Europa, dat prachtige continent met zijn rijke diversiteit aan culturen en tradities. Nee, dit betreft de Europese Unie (EU), een supranationaal orgaan dat steeds meer macht naar zich toe trekt.
Van nationaal naar internationaal socialisme
Dat is een wezenlijk verschil: Europa vertegenwoordigt onze gedeelde geschiedenis en identiteit, terwijl de EU een bureaucratisch apparaat is dat nationale en lokale soevereiniteit ondermijnt.
Deze ontwikkeling past in een bredere historische glijtocht die Europa na de Tweede Wereldoorlog heeft doorgemaakt: van het Nationaal Socialisme naar wat ik aanduid als Internationaal Socialisme, ofwel globalisme.
In deze column zal ik dit proces toelichten, de overeenkomsten tussen beide systemen benadrukken met actuele voorbeelden, en uitleggen waarom zeggenschap over zaken als de vestiging van asielzoekerscentra (AZC's) moet terugkeren naar lokale gemeenschappen, zoals onze gemeenteraad.
De nasleep van de oorlog
Laten we beginnen bij de nasleep van de Tweede Wereldoorlog. Europa lag in puin na de gruwelen van het Nationaal Socialisme, een ideologie die extreem nationalisme koppelde aan totalitaire staatscontrole en leidde tot miljoenen slachtoffers.
Leiders zwoeren dat zoiets nooit meer mocht gebeuren en kozen voor internationale samenwerking om vrede te waarborgen. Dit begon met de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) in 1951, gevolgd door het Verdrag van Rome in 1957, dat de basis legde voor een gemeenschappelijke markt.
Deze initiatieven werden gesteund door de Verenigde Staten via het Marshallplan, mede om West-Europa te beschermen tegen Sovjet-invloed. Wat echter begon als economische integratie, evolueerde tot een politieke unie waarin de EU centrale macht uitoefent over lidstaten.
Parallellen tussen socialisme en globalisme
Hierbij wil ik de overeenkomsten tussen de socialistische elementen van het Nationaal Socialisme en het hedendaagse globalisme benadrukken. Beide systemen delen een kern van centrale planning, collectieve controle en een elite die het individu ondergeschikt maakt aan het grotere geheel.
Het Nationaal Socialisme nationaliseerde sleutelindustrieën, reguleerde de economie streng en gebruikte propaganda om een uniforme 'volksgemeenschap' af te dwingen. Globalisme, als Internationaal Socialisme, doet dit op supranationaal niveau.
De EU dwingt uniforme regels af op gebieden als handel, milieu en migratie, met herverdeling van middelen en macht. Beide verwerpen individuele vrijheid ten gunste van collectieve hegemonie.
Voorbeelden uit het heden
De nazi's kopieerden totalitaire methoden uit het marxisme, zoals economische planning en eenpartijcontrole, ondanks hun afkeer ervan. Vandaag zien we parallellen in de EU's aanpak.
Actuele voorbeelden zijn de Green Deal, een top-down programma dat boeren en bedrijven dwingt tot verduurzaming met subsidies en sancties – een vorm van centrale economische sturing die herinnert aan nazistische interventies.
Een ander voorbeeld is de EU's wetgeving tegen 'desinformatie', die meningen censureert, vergelijkbaar met nazipropaganda die afwijkende stemmen onderdrukte. In beide gevallen vervagen grenzen – nationaal of internationaal – en domineert een bureaucratische elite.
Macht in Brussel
Tegenwoordig fungeert de EU als het centrum van macht in Europa. Via verdragen als Maastricht (1992) en Lissabon (2009) heeft zij bevoegdheden overgenomen op valuta, handel en migratie.
Niet-democratisch verkozen commissarissen dicteren beleid, terwijl nationale parlementen vaak machteloos toezien. Dit leidt tot een democratisch tekort: beslissingen in Brussel voelen ver verwijderd van de burger.
In Haarlemmermeer ervaren wij dit concreet met de voorgestelde "Europa strategie". Deze is geen ode aan Europa, maar een plan om nauwer aan te sluiten bij EU-beleid, inclusief lobbyen voor subsidies.
Spanningen rond asielzoekers
Tegelijkertijd dwingt de EU ons tot het opvangen van asielzoekers via quota en het Gemeenschappelijk Europees Asielstelsel. In onze gemeente, bij het AZC in Hoofddorp op de Planeetbaan, leidde dit recent tot onrust.
Demonstraties escaleerden met vuurwerk, stenen en aanhoudingen. Een koranverbranding en tegendemonstraties veroorzaakten chaos, met politie-inzet en een tijdelijk verbod door de burgemeester, dat door de rechter werd opgeheven.
De open dag van het AZC werd geannuleerd wegens veiligheidszorgen. Lokale jongeren gebruikten de protesten om te rellen, zoals de burgemeester opmerkte. Dit illustreert hoe Brusselse dictaten lokale gemeenschappen belasten met overbelaste voorzieningen en sociale spanningen, zonder adequate inspraak.
Pleidooi voor lokale zeggenschap
Daarom pleit ik ervoor dat zeggenschap terugkeert naar lokale niveaus. Gemeenteraden, zoals die in Haarlemmermeer, kennen de specifieke behoeften van hun inwoners – denk aan de impact op Schiphol, buurten en integratie.
Decentralisatie bevordert echte democratie: maatwerk in plaats van uniforme quota's. Historisch gezien bloeiden Europese samenlevingen door lokale autonomie; centralisatie leidt tot inefficiëntie en vervreemding.
In een multipolaire wereld, met opkomende machten als China en India, behoudt Europa alleen zijn relevantie door bottom-up structuren. Laten we in Haarlemmermeer een voorbeeld stellen: verwerp de misleidende "Europa strategie" en kies voor lokale zeggenschap. Dat dient u, de burgers, het best en is beter voor Haarlemmermeer.
Deze tekst werd eerder gepubliceerd op NieuwRechts.nl
Op het eerste gezicht lijkt dit een onschuldige benaming, maar ik wil benadrukken dat dit een misleidende term is. Het gaat hier niet om Europa, dat prachtige continent met zijn rijke diversiteit aan culturen en tradities. Nee, dit betreft de Europese Unie (EU), een supranationaal orgaan dat steeds meer macht naar zich toe trekt.
Van nationaal naar internationaal socialisme
Dat is een wezenlijk verschil: Europa vertegenwoordigt onze gedeelde geschiedenis en identiteit, terwijl de EU een bureaucratisch apparaat is dat nationale en lokale soevereiniteit ondermijnt.
Deze ontwikkeling past in een bredere historische glijtocht die Europa na de Tweede Wereldoorlog heeft doorgemaakt: van het Nationaal Socialisme naar wat ik aanduid als Internationaal Socialisme, ofwel globalisme.
In deze column zal ik dit proces toelichten, de overeenkomsten tussen beide systemen benadrukken met actuele voorbeelden, en uitleggen waarom zeggenschap over zaken als de vestiging van asielzoekerscentra (AZC's) moet terugkeren naar lokale gemeenschappen, zoals onze gemeenteraad.
De nasleep van de oorlog
Laten we beginnen bij de nasleep van de Tweede Wereldoorlog. Europa lag in puin na de gruwelen van het Nationaal Socialisme, een ideologie die extreem nationalisme koppelde aan totalitaire staatscontrole en leidde tot miljoenen slachtoffers.
Leiders zwoeren dat zoiets nooit meer mocht gebeuren en kozen voor internationale samenwerking om vrede te waarborgen. Dit begon met de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) in 1951, gevolgd door het Verdrag van Rome in 1957, dat de basis legde voor een gemeenschappelijke markt.
Deze initiatieven werden gesteund door de Verenigde Staten via het Marshallplan, mede om West-Europa te beschermen tegen Sovjet-invloed. Wat echter begon als economische integratie, evolueerde tot een politieke unie waarin de EU centrale macht uitoefent over lidstaten.
Parallellen tussen socialisme en globalisme
Hierbij wil ik de overeenkomsten tussen de socialistische elementen van het Nationaal Socialisme en het hedendaagse globalisme benadrukken. Beide systemen delen een kern van centrale planning, collectieve controle en een elite die het individu ondergeschikt maakt aan het grotere geheel.
Het Nationaal Socialisme nationaliseerde sleutelindustrieën, reguleerde de economie streng en gebruikte propaganda om een uniforme 'volksgemeenschap' af te dwingen. Globalisme, als Internationaal Socialisme, doet dit op supranationaal niveau.
De EU dwingt uniforme regels af op gebieden als handel, milieu en migratie, met herverdeling van middelen en macht. Beide verwerpen individuele vrijheid ten gunste van collectieve hegemonie.
Voorbeelden uit het heden
De nazi's kopieerden totalitaire methoden uit het marxisme, zoals economische planning en eenpartijcontrole, ondanks hun afkeer ervan. Vandaag zien we parallellen in de EU's aanpak.
Actuele voorbeelden zijn de Green Deal, een top-down programma dat boeren en bedrijven dwingt tot verduurzaming met subsidies en sancties – een vorm van centrale economische sturing die herinnert aan nazistische interventies.
Een ander voorbeeld is de EU's wetgeving tegen 'desinformatie', die meningen censureert, vergelijkbaar met nazipropaganda die afwijkende stemmen onderdrukte. In beide gevallen vervagen grenzen – nationaal of internationaal – en domineert een bureaucratische elite.
Macht in Brussel
Tegenwoordig fungeert de EU als het centrum van macht in Europa. Via verdragen als Maastricht (1992) en Lissabon (2009) heeft zij bevoegdheden overgenomen op valuta, handel en migratie.
Niet-democratisch verkozen commissarissen dicteren beleid, terwijl nationale parlementen vaak machteloos toezien. Dit leidt tot een democratisch tekort: beslissingen in Brussel voelen ver verwijderd van de burger.
In Haarlemmermeer ervaren wij dit concreet met de voorgestelde "Europa strategie". Deze is geen ode aan Europa, maar een plan om nauwer aan te sluiten bij EU-beleid, inclusief lobbyen voor subsidies.
Spanningen rond asielzoekers
Tegelijkertijd dwingt de EU ons tot het opvangen van asielzoekers via quota en het Gemeenschappelijk Europees Asielstelsel. In onze gemeente, bij het AZC in Hoofddorp op de Planeetbaan, leidde dit recent tot onrust.
Demonstraties escaleerden met vuurwerk, stenen en aanhoudingen. Een koranverbranding en tegendemonstraties veroorzaakten chaos, met politie-inzet en een tijdelijk verbod door de burgemeester, dat door de rechter werd opgeheven.
De open dag van het AZC werd geannuleerd wegens veiligheidszorgen. Lokale jongeren gebruikten de protesten om te rellen, zoals de burgemeester opmerkte. Dit illustreert hoe Brusselse dictaten lokale gemeenschappen belasten met overbelaste voorzieningen en sociale spanningen, zonder adequate inspraak.
Pleidooi voor lokale zeggenschap
Daarom pleit ik ervoor dat zeggenschap terugkeert naar lokale niveaus. Gemeenteraden, zoals die in Haarlemmermeer, kennen de specifieke behoeften van hun inwoners – denk aan de impact op Schiphol, buurten en integratie.
Decentralisatie bevordert echte democratie: maatwerk in plaats van uniforme quota's. Historisch gezien bloeiden Europese samenlevingen door lokale autonomie; centralisatie leidt tot inefficiëntie en vervreemding.
In een multipolaire wereld, met opkomende machten als China en India, behoudt Europa alleen zijn relevantie door bottom-up structuren. Laten we in Haarlemmermeer een voorbeeld stellen: verwerp de misleidende "Europa strategie" en kies voor lokale zeggenschap. Dat dient u, de burgers, het best en is beter voor Haarlemmermeer.
Deze tekst werd eerder gepubliceerd op NieuwRechts.nl